به آینه کاری‏ها نگاه می‏کنم ، ذره ذره‏ی عبور زوٌار مرا می‏خواند.و سنگ‏فرش حرمت صدای قدوم آسمانی‏ات را هنوز می‏شنود.

خانه که بودم، گنبد طلایت هوائیم می‏کرد ، بهانه می‏گرفت دلم، و گاه صفحه چشمم خیس می‏شد – بی‏خودانه‏تر از هر چه بگویی- .

و حال من اینجام.

می‏دانم، بزرگواری تو حجت تمام دلم شد که بداند: بدی از اوست.

جسمم اینجاست و دلم نیست.

شاید هنوز باورش نشده ، که با تمام بدی هم می‏شود اینجا بود.